ÇOCUĞUM KAYBETME KORKUSUNA KAPILMIŞ

Bir akşam kızımı yatağına yatırdım. İçeriden bir ses anne sana bir şey söyleyebilir miyim? “Evet kızım” “Anne ben senin nine olup çamura girmeni istemiyorum”

Eşimle bir an göz göze geldik ve ağlamaya başladım. Benim için safça büyük bir sevgi ile bakan biri varmış. Hem de bunu en yalın haliyle ifade edebilen biri…

Geçtiğimiz dönemde ninemiz vefat etmiş. Bu süreci birebir yaşamak zorunda kalan kızımı bunu nasıl açıklarım diye düşünürken, “hayat böyle siz doğdunuz mutlu olduk ama hepimiz büyüyeceğiz nine olacağız” demiştim. Aylar önce konu kapandı sanmıştım. Meğer kapanmamış. Her akşam yatarken söylediğim “yarın biraz daha büyümüş olacağız” cümlesiyle içinde kızımın büyük bir yara açmışım.

Kızım bunu zaman dilimlerinin dışında yorup, ölüm acısına, kaybetme korkusuna kapılmış. İçinde ne fırtınalar koptu kim bilir? Şimdi o açtığım yaraları sarmam gerekiyor. Ne yapmalıyım diye düşündüm. Araştırdım, sordum soruşturdum. Güvendiğim bir uzman “zamana bırak, öyle olmadığını görecektir. Sen bu konunun üzerine gittikçe içindeki korkuları doğrularsın. En iyisi küçük bir hastalıkta bile iyi olmak. Geleceğe dair güzel hayaller kurmanız” dedi.

Bende öyle yapmaya çalışıyor. Her davranışımı kendi içimde sorgulamaya başladım. Küçük kızların anne olma hayali kızımın benim annene sonra nine olacağımı algılaması bile değişti.

“Ben anne olmayacağım sen benim annem olarak kalacaksın. Bana hep yemekler yapacaksın“ diye cümleye dönüştü.

Sonra yaşadığımız bu duruma bir kez daha şükür ettim. Annesi yaşlı olanlar ya da hastalıkla mücadele edenleri düşündüm. O çocukların psikolojisini her an kaybetme korkusuyla ne kadar dolu olduğu aklıma geldi.

Hayat herkese farklı şekilde oynuyor. Bu oyun içinde kimimiz erken büyüyoruz. İşte o çocuklar hayatta erken büyüyecekler. ‘Daha olgun daha başarılı daha akıllı’ diye nitelendirilecekler.

Peki, çocukluğunu yaşayamadığını hiç düşünülmeyecek…

Sevgilerimle

Naime Bekmezci / www.heykadin.com.tr

Gazeteci